Vaak vindt men tussen het huisraad van een overledene een stoffige en vergeten cassette met oude documenten. Militaire documenten zijn hierin ook vaak opgenomen, zoals militaire passen, loonboeken, werkboeken en andere documenten uit de Eerste of Tweede Wereldoorlog. Je kunt er niet veel mee, maar de dingen zijn te mooi om weg te doen, dat is tenslotte een deel van de Duitse geschiedenis. Deze documenten hebben nog steeds waarde en worden vaak gekocht door particuliere verzamelaars en historici. Bij verkoop is het natuurlijk belangrijk om een ​​gerenommeerd en betrouwbaar adres te vinden, want op alle documenten staat immers gedetailleerde informatie over de persoon. U bent in goede handen bij Kostbaar; wij hechten veel waarde aan vakkundig taxeren en adviseren. Als u uw militaire vondsten wilt verkopen, doen wij u graag een koopbod en zorgen wij voor de verdere afhandeling.

Der Wehrpass

De Wehrpass, die tot 1918 de Militärpass werd genoemd, was een identificatiedocument voor dienstplichtigen in Duitsland. De militaire identiteitskaart bevat de gegevens van de dienstplichtige en het verloop van de dienstperiode. Persoonlijke gegevens (naam, geboortedatum, geboorteplaats, religie, lengte, naam ouders etc.) van een soldaat werden ingevoerd in de militaire identiteitskaart. Ook de militaire loopbaan, promoties, eenheid, onderscheidingen, cursussen of trainingen en verwondingen werden gedocumenteerd. Het document bevatte verder de ontvangen uitrusting, wapens en voedsel. De Militärpass werd afgegeven aan alle dienstplichtige mannelijke burgers na de invoering van de verplichte militaire dienst. De eigenaar moet het document altijd bij zich hebben om zich bij de militaire autoriteiten te identificeren. Als de dienstplichtige daadwerkelijk was opgesteld, werd ook het militaire paspoort opgesteld en ontving de soldaat zijn Soldbuch (loonboekje). Het paspoort werd vervolgens overhandigd aan de respectieve verantwoordelijke eenheid; in geval van overlijden werd de militaire identiteitskaart aan de nabestaanden overhandigd. De waarde van een militaire dienstpas kan niet over de hele linie worden bepaald. Elke pas moet afzonderlijk worden bekeken. De prijs hangt grotendeels af van de inzendingen, in het bijzonder de eenheid, type wapen, rang, toegekende medailles en dergelijke. Als verder evaluatiecriterium zijn de conditie en volledigheid belangrijk. Een Wehrpass is in principe niet zeldzaam en zijn niet extreem waardevol. Zoals eerder vermeld, hangt de waarde van het document vooral van de persoon af. De Militärpass van de houders van het Ridderkruis bijvoorbeeld, kunnen worden verhandeld in de vier-digit range.

Das Soldbuch (het loonboek)

Het loonboekje is het identiteitsbewijs van de soldaat nadat de militaire pas is ingetrokken. Hierin wordt de uitgegeven kleding, uitrusting, lonen en maaltijden bijgehouden. Het was tevens de identiteitskaart van de soldaat.

Soldbuch – in het leger 1914
In dit document is het volgende ingevuld:

• Persoonlijke gegevens (naam, geboorteplaats, geboortedatum, etc.)
• het recht op soldij
• gebruikte kleding, uitrusting

Het belangrijkste onderdeel van het loonboek zijn de coupons van tien jaar die in de achteromslag zijn geplakt en die na ontvangst van het loon werden afgesneden. De loonboekjes werden altijd door het betreffende regiment uitgedeeld en verschillen qua uiterlijk.

Wehrmacht-loonboek
In dit document werd het volgende ingevuld:

• Persoonlijke gegevens
• Eenheid
• Adres van de naaste familieleden
• uitgegeven kleding, uitrusting, wapens
• Vaccinaties
• Toelating tot het on-site-, veld-, oorlogs- of reservehospitaal
• Bewijs van salaris
• Onderscheidingen

Aan de voorkant was een pasfoto van de soldaat bevestigd, de achterkant was ontworpen als een vouwvak, er werden diverse folders in bewaard, vanaf 1942 werd de folder “Tien geboden voor de oorlogvoering van de Duitse soldaat” bij het loonboekje gevoegd.

Het werkboek

De eerste werkboeken werden al ingevoerd in het handelsreglement van de Noord-Duitse Bond, maar alleen voor jonge fabrieksarbeiders. Deze regeling werd later uitgebreid tot alle jonge industriële arbeiders, inclusief ambachtslieden. Pogingen om werkboeken voor volwassen werknemers in te voeren, waren niet succesvol. In de tijd van het nationaal-socialisme werden vanaf 1935 werkboeken verplicht gesteld voor alle volwassen werknemers. Elke werknemer was verplicht om het document bij de aanwerving aan de werkgever te tonen. De werkmap moet de werkgever een transparante loopbaan van de werknemer tonen. Dit sloot de mogelijkheid uit dat werknemers de baan aannamen of van bedrijf wisselden vanwege het loonverschil. De werknemer kon alleen in de nieuwe functie worden aangenomen als in het werkboek een toezegging van de vorige werkgever was opgenomen. Het werkboek werd een middel om de vrijheid van beroep in te perken.